Οι μόδες ήταν παντοτε για μενα σαν το ενοχλητικο μπιμπικι που βγαινει μεσα στο ρουθουνι σου, που και σε ποναει και δε λεει να φυγει με τιποτα. Απαραδεκτα απωθητικες, σαν την Τατιανα Στεφανιδου και τις κουλτουροκατινιες της, σαν την ιδεα των γονιων σου στο κρεβατι, σα το σπανακορυζο ενα πραμα. Και οσο πιο μοντερνοι οι καιροι, τοσο πιο σαφρακιασμενες οι μοδες. Αντεξαμε την καλτσα του Καραγκουνη με το 12ποντο, αντεξαμε τον Παντελιδη, αντεξαμε τα αστεια με τα ποτηρια, διαολε, αντεξαμε τον Αβραμιδης Οφισιαλ, ε, μπουκωσαμε. Μη μας στουμπωνετε και την ξεφτιλα του σελφι στο λαρυγγα, δε χωραει αλλο. Ολοι οι ανθρωποι εχουμε μια εμφυτη ψωναρα, ειναι στο dna μας, μαζι με την παγαποντια και το σουβλακι. Αλλα το να καθομαστε σαν τους πλινθους οπου σταθουμε και να τραβαμε τη μουρη μας, παντα στην ιδια ποζα και απο την ιδια γωνια, μη και χασουμε το καλο μας το προφιλ και μας κακοχαρακτηρισουν, ειναι νεο επιπεδο μπετοστουρνιασης. Μιλαμε για μαστιγα, οχι αστεια. Εννια το βραδυ γυρναω απ το πανεπιστημιο, ειμαι αναμαλλιασμενη, ο μαυρος κυκλος συναγωνιζεται το δακτυλιο του Κρονου και μετα απο δυο καφεδες η κυστη μου κοντευει να γινει βαρελοτο. Μπαινω στου Γρηγορη τα μικρογευματα και κανω εφοδο στις τουαλετες, οπου και πεφτω πανω σε ενα τειχος καλλωπισμενων φροκαλων που ποζαρουν μπροστα στον καθρεφτη και αυτοφωτογραφιζονται. Αφου τα κανετε που τα κανετε ολα μονες σας, αυτομουτζωθειτε κιολας, να μην μου πιαστει και ο τενοντας απ το συνεχες φασκελωμα. Τόσο αξιομνημονευτες ειναι, μωρη δεντρογαλια, οι τουαλετες στον Γρηγορη που πρεπει να τις μοιραστεις με τους ξελιγουριασμενους οπαδους στο ινσταγκραμ -αλλη μουφα απο κει- που αδημονουν να τα τσουξεις κανα βραδυ μπας και δουν κανα μπουτακι? Και να ταν μονο οι τουαλετες. Εχω δει σουργελα να τραβανε σελφις σε τρενα, σε ξενυχταδικα, στο δρομο, στη σχολη, σε κηδειες, σε πυραυλακατο... Μη θυμηθω την ξειγλωττη μπαγλάμω που κλειστηκε στο παραβαν των εκλογων και αντι να κοιταει τα ψηφοδελτια κοιτουσε τις γωνιες του προσωπου της στην καμερα. Που πας μωρη κοκότα ντυμενη λατερνα φτώχεια και φιλοτιμο, ενω εμεις εχουμε στηθει ενα ημιωρο απεξω να περιμενουμε ποτε θα σου κανει τη χαρη το φλας να σου κοψει 5 κιλα να τελειωνουμε. Θα μου πεις, εσυ μαρη που σκουζεις σα ποντικος στη φακα, δεν εξασκεις την παναρχαια τεχνη του σελφι? Οχι καλε μου, εμενα κατι που με δερνει η φωτοαγενεια, κατι που η καλλιτεχνικη μου φλεβα στερεψε πιο γρηγορα απο τις φλεβες χρυσου στο Γιουκον, κατι που ακομα θεωρω πως οι φωτογραφιες ειναι αυθορμητες στιγμες και οχι γκομενοπαγιδες, σελφι δεν εβγαλα ποτε μου. Και ερχομαι ειρηνικα. Αφηστε λοιπον κατω την καμερα γιατι την επομενη φορα θα σας την σφηνωσω στον οισοφαγο με πολιορκητικο κριο. Κλικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου